Net terug van een week in Macedonië dus het is weer even omschakelen naar de dingen van de alledag. De wekker gaat weer om half zes, wachten bij de bushalte terwijl het alweer donker is. Wat zullen we eten vanavond en vanmiddag? En als ik thuis kom van werk, moet het vakantie wasgoed opgeruimd. Zo hebben we in Nederland iedere dag onze dingen die we doen om ons dagelijks leven in gang te houden.
Ik heb in Macedonië een week rond getrokken zowel met de auto als wandelend in de bergen. Ben absoluut geen doorgewinterde wandelaar maar we hebben aardig wat stappen gezet. Steil omhoog en uitkijkend over mooie meren en bergen. Macedonië is een prachtig land met zeer vriendelijke mensen, waaronder ook senioren op hoge leeftijd.
Ik sprak met een oude meneer via zijn dochter die goed Engels sprak. Meneer was 87 jaar en nog steeds werkzaam op de appelgaard die schuin tegen een berg aan ligt. “Als ik niks meer doe, dan ga ik dood. Ik draag nog steeds mijn steentje bij en ben heel graag buiten. Ik probeer zoveel mogelijk zelf te doen. Het gaat allemaal niet meer zo snel en ik heb artrose maar ik heb de tijd en neem mijn rustmomenten. En mijn dochter en kleinkinderen zorgen voor mij.” Zegt hij er met een grote tevreden glimlach achter aan. Terug lopend zie ik de oudere dames ook tegen de steile weg oplopen met tassen vol met groenten en appels.
Ik voel na een dag mijn kuiten compleet verzuren. Ik denk dat de Macedoniërs stalen kuiten hebben.
Terwijl ik dit stukje schrijf in Atrium hoor ik een bewoner op de gang tegen de verzorging zeggen: “Ik ben 72 moet ik nu nog alles zelf doen?”
Wat een verschil in cultuur en mogelijkheden. Maar toch vraag ik mij stiekem af wie er nu tevredener en blijer is.
Ik ben er als verpleegkundige, werkend in Nederland van overtuigd dat wij met al onze goede zorgen en technische mogelijkheden teveel gefixeerd zijn op de ondersteuning van de technieken en zorg van anderen. Begrijp me niet verkeerd, de zorg in Nederland is ongekend. Maar hebben we het, kijkend naar de culturen om ons heen die met veel minder toe moeten, echt zoveel beter?
Ik heb hier sinds ik terug ben mijn hersenspinsels over.
Voor de duidelijkheid: ik doe totaal geen afbraak aan de zorgmogelijkheden in Nederland.
In vele casussen is deze van groot belang en gelukkig mogelijk! En in Macedonië zullen er ook problemen zijn en zal zeker niet alles vlekkeloos verlopen.
Het belang van bewegen, actief bezig zijn en betrokken blijven bij je omgeving, dragen in mijn beleving bij aan een goede “oude” dag. Dit zou in de persoonsgerichte zorg in de verpleeghuizen en woon- zorgcentra een mooi doel zijn. Dat maakt het vak ook leuker, dan ben je mét de bewoner aan het werk en niet vóór de bewoner.
Maar in Nederland kost dat tijd… en tijd is geld…
Onze zorg- en hulpverleners - met uiteenlopende functies - schrijven wekelijks een persoonlijk blog over hun (werk)ervaringen, grappige anekdotes of ander interessant leesvoer. Ook is er regelmatig een gastblogger aan het woord. Er is elke woensdag iets nieuws te lezen op ons blog!
Lees hier meer over onze bloggers.
Ingrid de Jong 
Uw reactie