30 jaar liefdevolle zorg

2019 is alweer volop in de running.
En ik bedacht me nu net dat ik dit jaar dertig jaar in de zorg werk.
In 1989 begonnen in het Eudokia Ziekenhuis op de Bergweg. Met een mooie binnen tuin, glas in lood ramen en bedden die je met een hendel aan het voeteneind op wielen kon zetten.
En beduidend veel minder administratie [papieren rompslomp].
En als ik nu bedenk wat we aan bed daadwerkelijk anders doen dan 30 jaar geleden?
Het zijn nog steeds de bewoners waar ik om half zes mijn bed voor uit kom. Het contact met hen, een bijdrage kunnen leveren aan een comfortabele oude dag.
Het verschil is dat de goedemorgen die ik nu in de wandelgangen wens ik die ook moet noteren zodat ik ook bewijs dat ik goedemorgen gewenst heb aan een bewoner. Persoonsgerichte zorg noemen we dat tegenwoordig. Het klopt dat we het medische model een beetje op de achtergrond zetten maar het is mijn vak om mijn bewoners te kennen dus eigenlijk niets nieuws onder de zon.

Ik let er ook al dertig jaar op dat een bewoner/patiënt/cliënt een zo laag mogelijk valrisico heeft. Dat hoort bij je vak. Daar ben je verantwoordelijk voor. Tegenwoordig moet dit ook genoteerd worden anders denkt men waarschijnlijk dat we bewoners laten vallen.

Eigenlijk ben ik een groot gedeelte van mijn werkdag aan het bewijzen door allerlei registraties dat ik mijn vak versta. Even snel geteld staan er negen verschillende systemen op mijn bureaublad waar ik iedere dag in bewijs dat ik mijn werk verantwoordelijk uitvoer.

Natuurlijk is mijn volgende opmerking dat dit allemaal afgaat van datgeen wat boven aan mijn lijst staat en waarvoor ik in 1989 in de zorg ben gaan werken. Persoonlijke interactie met de bewoners van Atrium.
Want dat is waarom ik ook braaf alles wat ik moet registreren registreer… het contact met de bewoners, daar kan geen systeem tegen op.

Ps. Via deze weg wil ik een ieder bedanken voor de moeite die u genomen heeft om een kerstkaart te sturen naar de bewoners van Atrium. Ik vroeg in mijn vorige blog of u kaartjes wilde sturen naar onze bewoners. Gelooft u mij als ik zeg dat de kaarten met veel plezier zijn ontvangen en met nog meer plezier zijn gelezen. Ik refereerde in dat blog aan de reclame van de postbode vroeger: “Een kaartje … kleine moeite, groot geluk.” Het is echt zo. Zelfs in ons digitale tijdperk blijft post via de ouderwetse manier gewoon in de brieven bus het leukste. Zeker voor de generatie ouderen onder ons.

*Onze zorg- en hulpverleners - met uiteenlopende functies - schrijven wekelijks een persoonlijk blog over hun (werk)ervaringen, grappige anekdotes of ander interessant leesvoer. Ook is er regelmatig een gastblogger aan het woord. Er is elke week iets nieuws te lezen op ons blog!
Lees hier meer over onze bloggers.

Word jij de collega van Ingrid? Kijk op werkenmetwaardering.nl voor onze vacatures.