“Ik hoop je snel te zien!”

Eigenlijk is hij nog veel te jong als ik hem leer kennen. Hij was net 70 jaar geworden.
Een medisch dossier van heb-ik-jou-daar en dan nu ook nog dementie. Als toetje ofzo. Ik worstel daar soms wel mee, geef ik toe. Bizar en onbegrijpelijk hoeveel ellende soms bij één persoon terechtkomt.

Maar hij droeg wat hij kreeg te verduren. Lang niet altijd makkelijk. Moeite, waarom-vragen en duistere gevoelens. Maar hij droeg wat hij kreeg.
Hij getuigde van zijn Bron, van zijn Krachtgever.

We hebben heel wat gekletst over zijn vakanties, over zijn kleinkinderen en over de hond ("Gek he, Rianne? Elke ochtend denk ik weer dat we een nieuwe hond hebben!").
Hij vertelde over hoe dankbaar hij was voor de goede medische zorg die hij kreeg, hoe verwonderd hij was over de fijne contacten bij de dagbesteding en keer op keer maakte hij zich weer boos over zijn huisarts die ooit euthanasie opperde. Zijn leven was van zijn Maker, daar kwam hij zelf niet aan. Hij zag er naar uit om te sterven, daar maakte hij geen geheim van.

Regelmatig nam ik afscheid van hem met een brok in mijn keel. Dan zwaaide hij me uit en riep me na: “Ik hoop je snel te zien! Misschien in dit huis, maar hopelijk in het Vaderhuis!”. Een grote grijns verscheen dan op zijn gezicht.

En nu is het zover. Hij is naar zijn Vaderhuis!
Wat zal hij gemist worden, wat zal ik hem missen.

Dag Jan, tot ziens!

Onze zorg- en hulpverleners - met uiteenlopende functies - schrijven regelmatig een persoonlijk blog over hun (werk)ervaringen, grappige anekdotes of ander interessant leesvoer.
Lees hier onze blogs en verhalen.

Ben jij op zoek naar werk met waardering? Kijk op werkenmetwaardering.nl voor onze vacatures.