‘Samen stil zijn is al een daad op zich’

De daden van geestelijk verzorger Wim Burggraaf

Met een zelfverzekerde tred en joviale gebaren loopt Wim Burggraaf (38)  rond bij zijn werk in verpleeghuis Tiendhove of op het hoofdkantoor van Lelie zorggroep. Her en der mensen vriendelijk groetend, straalt hij warmte en daadkracht uit. De geestelijk verzorger geniet van zijn werk en ziet het als een grote eer mensen te ontmoeten van hart tot hart.

“Ik zit op de eerste rang als het gaat om het mogen aanhoren van levenslessen, dat vind ik een groot voorrecht,” vertelt Wim. Hij werkt sinds 2012 als geestelijk verzorger bij Lelie zorggroep. Wim begon er bij verpleeghuis Tiendhove en houdt zich daarnaast sinds kort vanuit het hoofdkantoor bezig met de identiteit van Lelie zorggroep en toerusting van de medewerkers op dit gebied.

Samen stil zijn
Met alle cliënten in Tiendhove probeert Wim contact te onderhouden. Dat is niet altijd gemakkelijk, bijvoorbeeld als bewoners dementie hebben. “Het helpt mij om te beseffen dat mensen met dementie vroeger ook jong zijn geweest. En een baan of een gezin hadden. Daardoor zie ik een cliënt echt als mens en vanuit dat besef treed ik een ander tegemoet.”
“Een van onze cliënten kan niet meer praten, alleen af en toe met haar ogen bewegen,” vertelt Wim. “Dan weet ik soms niet wat ik moet doen. Het voelt dan alsof het niets voorstelt als ik ‘zomaar naast haar zit’. Maar dan zit ik rustig naast haar en vraag ik voorzichtig toestemming om mijn hand op haar hand te leggen. Ik zie dan geen daadwerkelijke reactie, maar ik hoor wel van de familie dat het enorm gewaardeerd wordt. In alle bescheidenheid probeer ik dingen uit. En dan lijkt het soms alsof je ‘niets’ doet, maar soms is samen stil zijn al een daad op zich.”
Wim vindt het soms lastig te zien welk resultaat het werk heeft dat hij doet. “We zijn onderdeel van een maatschappij die alles moet kunnen meten. Maar de waarde van geestelijke verzorging is moeilijk te vangen in cijfers. Het gaat om het moment van ontmoeting, hoe die ook tot stand komt of wanneer dat ook gebeurt. Een knuffel die ik gisteren spontaan kreeg van een cliënt, duurde misschien een minuut, maar was een gouden moment! Ik ben erop uit om de ander iets te laten ervaren van Gods liefde. Als iemand dat mag ervaren, ben ik een dankbaar mens.” Hij ziet veel collega’s die deze liefdevolle aandacht geven. “Iedereen op eigen wijze, daar hoef je echt geen geestelijk verzorger voor te zijn!”

Zes kinderen
Wim is getrouwd met Alinda en samen hebben ze zes kinderen in de leeftijd van 3 tot 14 jaar. “Die krijg je niet in één keer, dat scheelt,” grapt Wim. Hij prijst vooral zijn vrouw om de daadkracht die zij heeft om het gezin draaiende te houden. “We zijn het er samen over eens dat het veel rust en stabiliteit geeft dat Alinda thuis bij de kinderen is.” Volgens Wim is Alinda er erg goed in om voor de structuur en rust te zorgen in huis. Zelf probeert hij een vader te zijn die met humor zoekt naar de juiste opvoeding die past bij ieder kind. “Voordat wij kinderen kregen, nam ik mij voor om in ieder geval altijd rechtvaardig te zijn. Dat ben ik nog steeds graag, maar ik ben er wel achter dat niet ieder kind daarbij hetzelfde nodig heeft. Elk kind heeft weer een andere bejegening nodig en daar probeer ik zoveel mogelijk op aan te sluiten.” Daarnaast vindt Wim het in de opvoeding belangrijk dat kinderen al jong een baantje en verantwoordelijkheden krijgen. “Kinderen hebben er voor later heel veel aan als ze al jong met geld kunnen omgaan en verantwoordelijkheden hebben gekregen.”
Wim en zijn vrouw richten zich daarnaast graag op het persoonlijke contact met hun kinderen. “Sinds een paar maanden hebben we ’s avonds tussen 19.45 en 20.15 een moment met ons gezin waarbij we koffie drinken en samen praten, we hebben een timer die ervoor zorgt dat we dan ook tijdelijk geen internetbinding hebben.” Aan de hand van gesprekskaartjes praten Wim en zijn vrouw dan met de oudere kinderen door over verschillende thema’s, zoals geldbesteding, dromen en de toekomst. “Het is heel waardevol om op die manier echt tijd door te brengen met elkaar.”

Depressie
Wim gebruikt graag eerdere generaties als voorbeeld voor zijn eigen generatie. “De mensen toen werkten voor mijn gevoel erg hard en kwamen echt daadkrachtig over. Toch denk ik dat daadkracht ten diepste niet gaat over hard werken. Daadkracht heeft denk ik vooral te maken met energieke mensen vol werklust die hun taken goed en efficiënt uitvoeren. En eigenlijk voel ik mijzelf soms helemaal niet zo daadkrachtig…”
Sinds Wim achttien is, kan hij zich soms erg somber voelen. Hij heeft psychologische hulp en medicatie nodig omdat zijn depressieve gevoelens regelmatig terugkomen. Dit blijft een valkuil voor Wim. “Mensen verwachten van mij meestal niet dat ik een depressie heb, omdat ik graag onder de mensen ben en erg geniet van mijn gezin en mijn werk. Ik was er ook niet altijd even open over, maar ik wil daar niet meer geheimzinnig over doen. Wanneer mijn depressie opspeelt, ontstaat er een enorme kloof tussen mijn verstand en mijn gevoel. Mijn gevoel is dof, mat en wanhopig. Terwijl mijn verstand me laat weten dat dit niet terecht is, dat het niet nodig is, maar toch helpt dat dan niet om mijn gevoel te veranderen. Dat geeft een eenzame, wanhopige en soms radeloze spanning.”
Wims vertrouwen op God is geen garantie voor een constante stabiliteit in geloofsvertrouwen. “Ik geloof dat mijn leven in Gods hand ligt, maar mijn depressie kan dat vertrouwen danig onder druk zetten. M’n psycholoog heeft me geholpen om inzicht te geven in hoe het in mijn hoofd werkt. Inmiddels zie ik mijn depressie als ‘mijn doorn in het vlees’. Iedereen heeft iets te dragen. Ik heb mijn depressie. En ik moet daarvoor ook steeds weer leren om barmhartig naar mijzelf toe zijn.”

Levensvreugde
Of die depressie ‘nut’  heeft in zijn leven? “Ik denk dat het wel bijdraagt aan de dingen die ik doe. Ik kan op een bepaalde manier tot steun zijn richting cliënten, omdat ik de zwaarte van het leven soms ook voel.”
Het draait  vaak om kleine dingen, die veelvuldig plaatsvinden binnen onze organisatie, vindt Wim. “Ik zie soms echt hele mooie dingen gebeuren. Gisteren waren ze op een van de woongroepen aan het gymmen. Twee collega’s uit de zorg hadden een latex handschoen opgeblazen, er een gezichtje op getekend en de cliënten waren die aan het overgooien naar elkaar. Ik zag dat iedereen daar zichtbaar plezier in had. Zo eenvoudig kan het zijn. En zulke dingen leveren levensvreugde op.”

Wim Burggraaf: dromen en daden
Wim Burggraaf (38) is geestelijk verzorger bij Lelie zorggroep. Hij is getrouwd met Alinda en samen hebben ze zes kinderen. Om zich te verplaatsen, rijdt Wim in zijn eentje vaak rond op zijn scooter en met zijn gezin rijdt hij in een omgebouwde camper. Ook is Wim mantelzorger van zijn 16-jarige neef.
Wim had als kleine jongen de droom om bij de MAF te gaan werken, een organisatie die met vliegtuigen naar slecht bereikbare plekken gaat om mensen te helpen en om uit de Bijbel te vertellen. Vanwege slechte ogen mocht Wim geen piloot worden en hield zijn droom op. Tijdens een bijbelschool ontmoette Wim zijn vrouw Alinda. Nu is hij blij met zijn gezin en zijn werk als geestelijk verzorger in de zorg. Zijn oude dromen ziet hij alsnog vervult: “In de ouderenzorg kan ik ook mensen iets van Gods liefde laten zien. En vliegen doe ik digitaal. Samen met andere hobbyisten bootsen we via de computer en bijbehorende apparatuur een vliegtuigvlucht na, met een flightsimulator. Daar geniet ik van!”

Geestelijke verzorging bij Lelie zorggroep
Binnen Lelie zorggroep werken geestelijk verzorgers, die actief zijn in onze verpleeghuizen (waar ze een luisterend oor zijn voor onze cliënten) én zich bezighouden met ethische vraagstukken en de vorming en toerusting van medewerkers. Wim vindt dit erg belangrijk voor een christelijke organisatie. Wim: “De huidige manier waarop de zorg geregeld is, is erg ingewikkeld. Er is onder de zorg-en hulpverleners nauwelijks ruimte voor aandacht en tijd op het geestelijk vlak. Ik ben daarom blij dat er, dankzij de keuzes die de Raad van Bestuur maakt en dankzij onze vriendenstichtingen, bij Lelie zorggroep extra geld beschikbaar is om extra aandacht te geven aan geestelijke verzorging. Daardoor kunnen er meer geestelijk verzorgers worden aangenomen en is er ook ruimte om te werken aan toerusting van medewerkers. Juist voor een christelijke organisatie lijkt het me enorm belangrijk om die geestelijke aandacht te kunnen geven aan onze cliënten.”
Kijk voor meer informatie op www.vriendenvanleliezorggroep.nl.

Dit interview komt uit het Lelie magazine dat in juni 2019 verscheen.
Beeld: Iris Loonen. Tekst: Hanna Smallenbroek.
Klik hier om door dit Lelie magazine te bladeren. Klik hier om het meest recente Lelie magazine gratis aan te vragen.

Ook werken bij Lelie zorggroep? Kijk hier of er een vacature is die bij je past.