Meneer en mevrouw de Reus ontmoeten elkaar weer na bijna drie maanden!

In juni 2019 verhuist meneer de Reus naar verpleeghuis Siloam in Rotterdam Hoogvliet. Hij is gevallen, een aantal keer geopereerd en zijn vrouw kan thuis helaas niet meer voor hem zorgen. Als de coronacrisis het land, en zo ook de bezoekregelingen van de verpleeghuizen beïnvloed, kan mevrouw de Reus drie maanden lang niet op bezoek komen. Op 3 juni zien ze elkaar weer: niet in de bezoekhoek, niet via een smartphone, maar in het echt: aan weerszijden van een lange tafel in het restaurant.

“Het is in ieder geval een stuk leuker dan met een raam ertussen,’’ antwoordt meneer de Reus op de vraag hoe het is om elkaar na zo’n tijd weer te ontmoeten. Mevrouw de Reus beaamt dat: “Het is heel fijn dat ik hem zo weer kan zien, maar ik kan hem nog steeds geen knuffel geven…” Ook meneer keek erg uit naar het moment dat zijn vrouw weer langs kon komen. “Het is wel gezellig met de zusters hoor, daar kan ik het goed mee vinden. Maar ja, die hebben ook werk te doen.” Mevrouw de Reus is erg blij dat haar man in Siloam terecht kon. Ze heeft over de verzorging en de behandeling niets te klagen. “De zusters zijn echt ontzettend lief voor hem, ze hebben van begin af aan altijd voor ons klaargestaan.”

“De zusters zijn echt ontzettend lief voor hem, ze hebben van begin af aan altijd voor ons klaargestaan.”

Vanaf nu kunnen meneer en mevrouw de Reus elkaar een keer per week ontmoeten in het restaurant van het verpleeghuis, naast de bezoekhoek-bezoeken. Vanaf juli mag het bezoek in Siloam, naar alle waarschijnlijkheid, ook weer op de afdeling komen. “Ik ben blij dat het kan, maar ik kijk er naar uit dat het weer verder versoepeld gaat worden,” zucht mevrouw de Reus. Ze heeft het idee dat de overheid meer rekening had kunnen houden met de mensen die hun geliefden in het verpleeghuis niet meer kunnen bezoeken. “Met m’n verstand snap ik het goed, maar ik merk wel dat het de laatste tijd steeds moeilijker wordt. Ik heb ook heel erg lang alleen thuis gezeten, en je mag best weten dat ik daar heel wat traantjes om heb gelaten!”

Het echtpaar is gezegend met kinderen en kleinkinderen, maar aangezien mevrouw de Reus ook tot de risicogroep behoort, konden die in de afgelopen maanden eigenlijk ook niet op bezoek komen. Haar kat, Bobo, houdt haar gezelschap. “Maar als die terugpraat, dan begrijp ik het niet echt”, lacht mevrouw. “Dus je kan je voorstellen dat ik mijn man wel mis.” Ze zijn bijna 58 jaar getrouwd, en naar eigen zeggen écht ‘Jut en Jul’. “We bellen elkaar vier keer per dag”, zegt mevrouw. “Ik neem mijn telefoon zelfs mee naar de WC, voor het geval dat hij belt! Dan hebben we het over het eten, de zusters en de kinderen.”

“Ik heb heel wat avonden in mijn stoel gezeten en gebeden of corona niet in Siloam mocht komen.”

Dan komt de zuster meneer de Reus halen voor de lunch, en is het tijd om afscheid van elkaar te nemen. “Dag schat,” zegt mevrouw de Reus en ze blaast een kushandje naar haar man. “Zodra het weer kan, dan krijg je een echte kus!” Als meneer de Reus naar boven vertrokken is, schuift Leni Hoogendoorn, locatiemanager van Siloam, aan bij het gesprek. “Voor onze bewoners is dit zwaar, maar ik zou me kunnen voorstellen dat het voor de mantelzorgers misschien nog wel zwaarder is,” stelt ze. “En ik weet zeker dat de harten van ons zorgpersoneel ook gehuild hebben bij het zien van zoveel eenzaamheid.” Dat beaamt mevrouw de Reus, die zelf ook 40 jaar in de verpleging heeft gewerkt. “Ik heb heel wat avonden in mijn stoel gezeten en gebeden of corona niet in Siloam mocht komen. Dan was het nog erger geweest!” Gelukkig ziet het er naar uit dat de maatregelen steeds verder versoepeld gaan worden. Locatiemanager Leni belooft mevrouw de Reus dat, als het echtpaar op 21 juni 58 jaar getrouwd is, ze een extra keer langs mag komen. “En dan zetten we, aan weerszijden van de tafel, een taartje neer.”

Bekijk het filmpje voor een sfeerimpressie van het gesprek!